Aan alles komt een einde.

Onze laatste dag in Victoria, onze laatste vakantie dag en dus de laatste kans om die dingen te doen die op de bucketlist staan. We starten de dag rustig aan. Gisteren was een drukke dag die wel wat energie heeft gekost. Vanmorgen gaan we eerst naar een van de parken van Victoria, het zgn. Beacon Hill Park. Dicht bij het centrum en bijzonder leuk om door te lopen. Parkeren is gratis en het geeft de mogelijkheid om vanuit het park het centrum van de stad in te gaan. Het park zit vol eekhoorns die gemakkelijk bij je komen. Ook de pauwen zijn volop aanwezig en niet schuw. Na een aardige wandeling gaan we de stad in. We halen een warme chocolademelk. We gaan daarna nog wat shoppen. In de stad komen we Dave Harris tegen. Een straatmuzikant die ik al vanaf 1990 heb zien spelen. De tand des tijds heeft behoorlijk invloed op hem gehad. Dat hij helemaal grijs is geworden was te verwachten maar dat hij van een goede zanger nu een zanger is die bijna geen stem meer heeft, maakt het wat triest. We hebben vaker met elkaar gesproken en ook vanmorgen hebben we nog kort contact gehad. Ook zijn we door Chinatown gekomen en het beroemde smalste straatje Fan Tan Alley. Het loopt tegen de middag en we besluiten als lunch nog eens een beavertail te nemen. Daarna gaan we naar huis om te zien of we digitaal kunnen inchecken. Meestal kan het 24 uur voor vertrek. We komen er achter dat we met een andere maatschappij gaan vliegen van Vancouver naar Toronto. Deze maatschappij, Porter Airlines, heeft geen online incheck voor mensen die niet Canadees of Amerikaan zijn. We moeten het dus morgen aan de balie regelen. Intussen hebben we een ander probleem. Gisteren gaf de auto de melding dat de linker achterband te weinig lucht had. We hebben de band weer op spanning gebracht. Echter eind van de dag was er al weer behoorlijk wat lucht uit. Vanmorgen naar een kantoor van de autoverhuur maatschappij gegaan om hulp te vragen. Echter konden zij niets doen maar Kal-tire kon dat wel doen. Als we aangaven dat het een huurauto is zou het goed komen. Wij die kant op. Ze konden dat wel doen maar voor vandaag was de agenda vol. Daar heb je dus niets aan. Ik heb gevraagd of ze de band nu wel weer op spanning konden brengen. Dat kon wel. Daarmee hadden we de hoop morgenochtend de eindbestemming Vancouver Airport te kunnen halen. Helaas was de band vanavond bijna leeg. Als we niets doen kunnen we morgen niet rijden. Aangezien we morgen Rond 6.30 uur moeten vertrekken om de 8 uur veerboot te halen, moeten we actie ondernemen. Er is een noodnummer. Er kan wel iemand komen om het reserve wiel er onder te zetten. Kost maar 100 dollar. Ondanks alle verzekeringen. Ik heb aangegeven zelf dat wiel wel om te zetten. Ik heb in minder da 20 minuten 100 dollar verdiend. Daar zou je je werk van willen hebben. Ondanks het gedoe met het wiel hebben we de tweede helft van de middag nog wat door de stad gelopen en zijn tot slot naar het prachtige Royal British Columbia Museum gegaan. Geschiedenis van het land, natuur taferelen prachtig weergegeven en en enorme tentoonstelling over de Stonehenge. Ook was er een zaal met gebruiksvoorwerpen die in de periode 1930 tot 1980 erg populair waren. Tegen 20.00 uur gaan we nog even de lichtjes in de stad bekijken en gaan dan naar de auto om naar huis te gaan. Dat is ook het moment waarop we zijn geconfronteerd met het feit dat er echt iets met de band moet gebeuren. Vanmorgen hadden we de koffers al zo goed als kan ingepakt. De koffers klaar, de band inmiddels klaar, nog even wat drinken en een verslag schrijven. Niet te laat naar bed want we moeten vroeg op. Al met al was het , ondanks wat hinder. een mooie laatste vakantiedag die ook weer vooral leuk was.